Google

22 Ιανουαρίου 2007

Νέος κύκλος μαθημάτων

Όσοι για οποιοδήποτε λόγο δεν παρακολουθήσατε τα μαθήματα ιατρικής του δόκτορα Στυλιανού Καρπαθίου και της Άννας Δρούζα,μπορείτε να συντονιστείτε αυτή τη στιγμή στη ΝΕΤ.

Τί χάλι και τί κατάντια για τη δημόσια τηλεόραση!

Υ.Γ. : Κάτι μου λέει ότι στο μεγαλογιατρό Στυλιανό Καρπαθίου κόβεται μισθός από το κρατικό κανάλι...

Υ.Γ.2 : Άννα Δρούζα συνώνυμο της θρησκοληψίας,του σκοταδισμού,της αφέλειας,της μαλακίας...

9 σχόλια:

nassos είπε...

Τι κάνει ένας άνθρωπος για να βγάλει νούμερα.

"Για τα λεφτά τα κάνεις όλα".

Zaphod είπε...

Πάντως αν λες το χθεσινό, έκατσα και το είδα μόνο και μόνο από περιέργεια λόγω του προηγούμενου post σου.

Στην αρχή ανησύχησα (νταξ μαλακίες λέει το κοριτσάκι), μετά τρόμαξα (ρε αυτοί μιλάνε σοβαρά) και μετά έσκασα στα γέλια όταν μία κοπελιά είπε πως η Παναγία ή μια αγία τάδε την βοήθησε να αποβάλλει!!

Βεβαίως στην αρχή δεν το είπε έτσι είπε πως είχε μια εξωμήτριο κύηση και μια ενδομήτριο και πως είχε κάνει επέμβαση για την εξω- που είναι και επικίνδυνη ΑΛΛΑ δεν έφευγε το παιδί (από την εξω- επαναλαμβάνω) μέχρι που η γιαγιά της της άλειψε την κοιλιά με αγιασμό!!!!!


Οπότε και η εξω- κύηση τελειωσε και η κοπέλα βρήκε την υγειά της. Και την ρωτάνε τί έγινε με την άλλη κύηση και η απάντηση κουφαίνει.... μα για την ενδομήτρια κύηση είχε κάνει επέμβαση και ΕΚΕΙ το μωρό αρνούνταν να πεθάνει και ΕΚΕΙ έδρασε ο αγιασμός!!!!
Γέλαγα μόνος μου και η Αννούλα άλλαξε εντέχνως θέμα....

Άντε στο διάβολο σκοταδιστές, μεσαιωνιστές του κώλου, που το μόνο που ονειρεύεστε είναι να μηδενίσετε χιλιάδες χρόνια επιστήμης, έρευνας και πολιτισμού με την πιο όμορφη λέξη, θαύμα. Άειντε όλοι να ψοφήσετε μηδενιστές της ζωής της και της ύπαρξης!

Απόλλωνα, σόρι για τα μπινελίκια, παρασύρθηκα

Λιπαρδόνιος είπε...

Βέβαια,στην ίδια εκπομπή αναφερόμαστε...
Τραγική,έτσι;Πάντως,χάρηκα για το κουράγιο που είχε μία από το κοινό να τους τα χώσει, να τους πει για το μεσαίωνα και να τους αποκαλέσει σκοταδιστές.Βέβαια,η "κυρία" Δρούζα φρόντισε να της αφαιρέσει γρήγορα το μικρόφωνο,λέγοντας πως το θέμα μας είναι τα θαύματα.Αν δεν ήρθατε να μας διηγηθείτε θαύμα της Αγίας Είρήνης(μεγάλη η χάρη της)τί ήρθατε να κάνετε;

Zaphod είπε...

Δεν ξέρω ρε φίλε μετά από αυτό το συμβάν δεν την πάλεψα και πήγα να μελετήσω....Από την Οσία Δρούζα όμως δεν περίμενα και τπτ καλύτερο... Το ότι κάποιοι την βλέπουν σοβαρά ετούτη, και μάλιστα πληρώνεται με ΔΙΚΑ μας λεφτά είναι σαφής ένδειξη πως δεν πάμε καλά.... Ρε γαμώτο 234 καλά (και άλλα τόσα και παραπάνω άσχημα) έχει η Αμερική, από την θρησκοληψία και τους τηλεευαγγελιστές τίποτα καλύτερο δεν βρήκαμε να κλέψουμε;

love and kisses
zaphod

Ανώνυμος είπε...

Η έκπομπή της θεοφιλέστατης κυρίας Δρούζα τείνει να γίνει η αγαπημένη των ευσεβών Χριστιανών και του Χριστεπώνυμου ποιμνίου της Εκκλησίας μας.
Οι σοφοί άνθρωποι που εκλήθησαν από την κυρία Δρούζα, όπως ο μέγιστος επιστήμων πατήρ Στυλιανός Καρπαθίου και οι ευσεβείς πιστοί του ακροατηρίου της δεν αναφέρθηκαν και σε άλλες μεθόδους ιερής θεραπείας που καταργούν την περιττή ιατρική επιστήμη (στην οποία ο γιατρός μπορεί να σου ζητήσει και φακελάκι ενώ ο άγιος σπανίως, ενώ δεν ξέρεις αν είναι κανείς από αυτούς τους χασάπηδες που αγόρασαν πτυχία στις πρώην ανατολικές χώρες). Έτσι έχω να προσθέσω:
Ο Όσιος Ιωαννίκειος θεραπεύει από τις αιμορροίδες στον πωπό (Εξίσου αποτελεσματικός και ο αγιασμός της της αγίας Περπετούα, με προσεκτική, όμως, δοσολογία).
Ο Όσιος Παχώμιος θεραπεύει τις αμυγδαλές και τα φύλλα από το δέντρο του ιερού ναού της αγίας Ματρώνας κάνουν καλό στα νεφρά (Προσοχή όμως στις παρενέρειες - εάν δείτε διαφορετικό χρώμα στα τσίσια σας, συνβουλευτείτε έναν ειδικό, δηλαδή ιερέα).
Η αγία Λουκρητία βοηθάει την στυτική λειτουργία εάν της τάξετε λαμπάδα στο μήκος του πέους σας - αν είναι, όμως, μικρό, δύο λαμπάδες μην κάνουμε τσιγκουνιές- και τέλος ο όσιος Δαυίδ βοηθάει στη χώνεψη. Προσοχή, όμως, ο άγιος Νικάνωρας είναι καταλληλότερος για την δυσκοιλιότητα και σας διευκολύνει να "πέρδεστε", χωρίς μάλιστα να βρωμάει αφού πρόκειται για θεόσταλτο πόρδο.
Η Αρχιεπισκοπή μας πρέπει σίγουρα να δώσει την άδεια η επόμενη εκπομπή της κυρίας Δρούζα να βγεί από τη Μητρόπολη, με την ίδια πάνω τον άμβωνα!

Ανώνυμος είπε...

Υ.Γ. Επειδή είδα φωτογραφία του ..Καρπαθίου, που λέγεται ότι είναι ψυχίατρος και θεωρεί αρρώστια την ομοφυλοφυλία, τον παρακαλώ πολύ να ανοίξει το παγκοσμίως αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο DSM-IV και να μας πει σε ποιά σελίδα η ομοφυλοφυλία χαρακτηρίζεται ως αρρώστια ή διαταραχή. Αυτό που θα διαβάσει... δεν θα του αρέσει.
..............
Εκτός αν έχει ο ίδιος κάποιο διαγνωστικό εγχειρίδιο του ... Μωϋσή!

Ανώνυμος είπε...

Υ.Γ. Επειδή είδα φωτογραφία του ..Καρπαθίου, που λέγεται ότι είναι ψυχίατρος και θεωρεί αρρώστια την ομοφυλοφυλία, τον παρακαλώ πολύ να ανοίξει το παγκοσμίως αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο DSM-IV και να μας πει σε ποιά σελίδα η ομοφυλοφυλία χαρακτηρίζεται ως αρρώστια ή διαταραχή. Αυτό που θα διαβάσει... δεν θα του αρέσει.
..............
Εκτός αν έχει ο ίδιος κάποιο διαγνωστικό εγχειρίδιο του ... Μωϋσή!

Ανώνυμος είπε...

Επειδή είδα φωτογραφία του ..Καρπαθίου, που λέγεται ότι είναι ψυχίατρος και θεωρεί αρρώστια την ομοφυλοφυλία, τον παρακαλώ πολύ να ανοίξει το παγκοσμίως αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο DSM-IV (βλ. παρακάτω) και να μας πει σε ποιά σελίδα η ομοφυλοφυλία χαρακτηρίζεται ως αρρώστια ή διαταραχή. Αυτό που θα διαβάσει... δεν θα του αρέσει.
..............
Εκτός αν έχει ο ίδιος κάποιο διαγνωστικό εγχειρίδιο του ... Μωϋσή!

Homosexuality and DSM-IV (=Διεθνώς αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο)

Q. Do you have any information on how homosexuality was eliminated from the DSM-IV vs DSM-III? Is there an established revision procedure whereby disorders are either included or excluded in new editions? If so, is there a way to determine whether that procedure was followed in the revision work that excluded homosexuality in the current fourth edition?

A. The issue of whether homosexuality is a disease has been one of the more controversial matters that has faced the framers of the various DSMs over the last few decades. The very first edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-I) classified homosexuality as a sexual deviation, as did DSM-II in 1968. However, in December of 1973, the DSM-II was modified by the Board of Trustees of the American Psychiatric Association (APA), who voted to eliminate the general category of homosexuality, and replace it with sexual orientation disturbance.

As Dr. Jon Meyer notes (see Comprehensive Textbook of Psychiatry, 4th ed., eds. Kaplan & Sadock), "...this change reflected the point of view that homosexuality was to be considered a mental disorder only if it was subjectively disturbing to the individual. The decision of the APA Board...took place in the context of new sociological data, biological inferences, and de-emphasis of psychoanalytic observations. It also took place in an atmosphere of confrontation. Beginning in 1970, various gay activist groups demonstrated....at APA meetings. At issue was the conceptualization of homosexuality as an illness..."

The DSM-III committee and subcommittee charged with drafting the new manual (1976-78) settled on the diagnosis of ego-dystonic homosexuality, which, according to Meyer, "...represented a compromise between those individuals whose clinical experience, interpretation of the data, and, perhaps, biases, led them to the conviction that homosexuality was a normal variant of sexual expression..." By the time DSM-III-R (revised version of DSM-III) came out in 1987, the tide had shifted again. The category of ego-dystonic homosexuality was eliminated. As DSM-III-R itself stated, "...the diagnosis...has rarely been used clinically, and there have been only a few articles in the scientific literature that use the concept..."
However, one could use the category of sexual disorder not otherwise specified to include cases that previously would have been called ego-dystonic homosexuality. Our present DSM-IV does not include homosexuality per se as a disorder, but still permits the diagnosis of "Sexual Disorder Not Otherwise Specified" for someone with "...persistent and marked distress about sexual orientation".
For details on how the DSM-IV committees made their decisions, I suggest you get hold of a copy of the actual manual, and read the detailed description on p. xx in the introduction. I think it's fair to say that DSM-IV was more reliant on empirical data, and less on political considerations, than were some earlier DSMs. You may also want to see the article by Bayer & Spitzer in which edited correspondence by the DSM-III framers is presented on the issue of homosexuality (J Hist Behav Sci 18:32, 1982).

Other Resources:
• More Sexual Issues Information
May 2001 (Πηγή: http://www.healthieryou.com/mhexpert/exp1052101c.html )

Ανώνυμος είπε...

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ: Ακαδημαϊκοί απολογητές υπέρ της... παιδοφιλίας!!


Συγγραφείς: © 2002 R. Naba, L.A. Phillips




Ο ορισμός και η περιγραφή του όρου «παιδοφιλία» από τον Αμερικανικό Ψυχολογικό Σύνδεσμο (American Psychological Association - ΑΡΑ) φαίνεται πως παίρνουν σχεδόν τον ίδιο δρόμο που είχε πάρει νωρίτερα και ο όρος «ομοφυλοφιλία». Στην πρώτη εκδοχή του, το DSM (το 1952) όριζε την ομοφυλοφιλία ως «μια σεξουαλική, αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας και ως μια σεξουαλική διαστροφή». Στην δεύτερη εκδοχή του, το DSM II όριζε πως η ομοφυλοφιλία θεωρείται ως «διαταραχή του σεξουαλικού προσανατολισμού, μόνο σε εκείνους που ανησυχούν για τον προσανατολισμό τους, ή που επιθυμούν να τον αλλάξουν». Έτσι, η ομοφυλοφιλία έπαυσε να θεωρείται αυτή καθ’ εαυτή ως ψυχιατρική διαταραχή. Το DSM III ήρθε το 1973, και η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον «διαταραχή του σεξουαλικού προσανατολισμού», μόνο θεωρείται πρόβλημα, εφ’ όσον προξενεί στρες στο άτομο. Τα δε DSM III-R και DSM IV δεν περιέχουν καμία αναφορά στην ομοφυλοφιλία.

Ο όρος «παιδοφιλία» χαρακτηρίσθηκε από το DSM I και το DSM II ως μια σεξουαλική απόκλιση, περίπου όπως είχε αρχικά χαρακτηρισθεί η ομοφυλοφιλία. To DSM III άλλαξε την «παιδοφιλία», σε «παραφιλία» (δηλαδή μια παρεκκλίνουσα σεξουαλική φαντασίωση ή συμπεριφορά), η οποία είναι λιγότερο «σοβαρή» από μια σεξουαλική διαστροφή. Το DSM IV μείωσε περαιτέρω την σημασία της «κατάστασης» αυτής, με το να προσθέτει πως πρέπει να θεωρείται «παραφιλία», μόνο εφ’ όσον η συμπεριφορά προξενεί απόγνωση ή εμποδίζει την λειτουργία – εν ολίγοις, πρόκειται για διαταραχή, μόνο όταν ο ίδιος ο παιδόφιλος το θεωρήσει ως διαταραχή. Το επόμενο λογικό βήμα είναι να καταργηθεί ολότελα από το DSM, όπως έγινε με την ομοφυλοφιλία.

Κατά την διάρκεια του συνεδρίου του APA τον Μάιο, ορισμένοι εκπρόσωποι του ΑΡΑ πρότειναν να αφαιρεθούν οι όροι «παιδοφιλία» (δηλαδή το σεξ ενηλίκων με παιδιά), «επιδειξιομανία» (δηλ. η έκθεση του γυμνού εαυτού σε άλλους), και «ηδονοβλεψία» (δηλ. το κρυφοκοίταγμα από παράθυρο) από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Διανοητικών Διαταραχών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders - DSM).

Το DSM – πρόκειται για την «Βίβλο» του χώρου της Ψυχικής Υγιεινής – λέει στους ψυχιάτρους, στους δικαστές, στους ενόρκους και στον υπόλοιπο κόσμο ποια είναι - ή δεν είναι - η «αφύσικη ανθρώπινη συμπεριφορά», και τι πρέπει να «τιμωρείται» ως έγκλημα έναντι του τι πρέπει να εκλαμβάνεται ως «θεραπεύσιμο».



Ακαδημαϊκές Προοπτικές

Ιστορικά, τα Πανεπιστήμια έχουν πάντοτε υπάρξει η εμπροσθοφυλακή των αλλαγών. Φαίνεται πως οι ημέρες των φοιτητικών διαμαρτυριών έχουν παρέλθει. Οι ακαδημαϊκοί μελετητές όμως συνεχίζουν τις διανοουμενίστικες και επιστημονικές τους αναζητήσεις. Η παιδοφιλία είναι ανάμεσα στα θέματα που ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός διανοουμένων επιθυμεί να αλλάξει.

Είχε δημοσιευθεί μια μελέτη για την κακοποίηση παιδιών στο αναγνωρισμένο περιοδικό Psychological Bulletin το 1998, με τίτλο «Μια Υστερο-Αναλυτική Εξέταση των Υποτιθέμενων Ιδιοτήτων της Σεξουαλικής Κακοποίησης Παιδιών Χρησιμοποιώντας Δείγματα Κολλεγίου» (με απλά λόγια: μια μελέτη σε φοιτητές κολλεγίου που είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά). Η μελέτη αυτή είχε συμπεράνει πως «…οι τυχόν αρνητικές επιδράσεις (από την κακοποίηση παιδιών) δεν παρατηρήθηκαν να είναι διαβρωτικές, ούτε χαρακτηριστικά έντονες – οι δε άνδρες αντέδρασαν πολύ λιγότερο αρνητικά από τις γυναίκες…». Οι συγγραφείς της μελέτης, οι Bruce Rind, Philip Tromovitch και Robert Bauserman, επίσης ισχυρίζονται πως το σεξ ανάμεσα σε έναν ενήλικα και παιδί δεν πρέπει να ορίζεται αδιακρίτως ως «σεξουαλική κακοποίηση παιδιού», και πως η ηθελημένη σεξουαλική συνεύρεση ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά - η οποία θα απέδιδε θετικά αποτελέσματα – πρέπει να ονομασθεί απλώς «σεξ ενήλικα-παιδιού».

Αν και η μελέτη αυτή είχε υποστεί βαρύτατη κριτική, πάντως έστησε το σκηνικό για την νομιμοποίηση, για όσους επιθυμούσαν να από-στιγματίσουν και να νομιμοποιήσουν την παιδοφιλία. Το 1999, ο εκδοτικός οίκος University of Minnesota Press εξέδωσε το «Harmful to Minors» (Επιζήμιο για Ανηλίκους), ένα βιβλίο της Judith Levine που συμπεριελάμβανε ένα εισαγωγικό από την πρώην Επικεφαλής Χειρουργό, Joycelyn Elders (την παραίτηση της οποίας είχε ζητήσει ο πρώην Πρόεδρος Κλίντον, όταν εκείνη είχε προσυπογράψει την πρόταση να γίνει ο αυνανισμός μέρος του δημόσιου σχολικού συστήματος). Μέσα στο βιβλίο αυτό, η Levine δηλώνει πως οι παιδόφιλοι είναι «μύθος», και πως το φταίξιμο βρίσκεται στην κυβέρνηση, που έκανε παράνομη την παιδοφιλία.

Σιγά-σιγά, «φανερώνονται» και άλλοι μελετητές, για να αναδειχθεί πως και αυτοί υποστηρίζουν την νομιμοποίηση της παιδοφιλίας, καθώς και την αφαίρεση του όρου από το εγχειρίδιο DSM.

Η Linda Nicolosi της NARTH αντιτείνει:

«Καθώς αλλάζει η κοινωνία, αναμένεται να αλλάξει μαζί της και ο ορισμός της ψυχικής νόσου. Συνεπώς, καθώς η κοινωνία μας έρχεται ολοένα και περισσότερο να δίνει αξία στην σεξουαλική απελευθέρωση και στην αυτονομία των παιδιών, θα αυξάνεται ολοένα και η πίεση στο ψυχιατρικό κατεστημένο να παύσει να ερμηνεύει παθολογικά κάποια πράγματα όπως είναι η σεξουαλική έκφραση σε παιδιά, η ασυμφωνία των φύλων και η ομοφυλοφιλία.»

«Η Ψυχιατρική δεν δύναται να πει στον λαϊκό πως η ομοφυλοφιλία, ή η παιδοφιλία, ή το σαδομαζοχιστικό σεξ είναι «υγιή», αφού η Επιστήμη δεν διαθέτει καμία έννοια περί «υγιούς σεξ» που να μην εμπεριέχει αξίες.»

Άπαξ και το ΑΡΑ αλλάξει την στάση του απέναντι σε μια «κατάσταση», η ακαδημαϊκή έρευνα και σκέψη θα ακολουθήσουν σύντομα μετά. Άπαξ και οι ακαδημαϊκοί και οι μελετητές δείξουν την υποστήριξή τους σε μια αλλαγή και αρχίσουν να δημοσιεύουν μελέτες και άρθρα σε σεβαστά περιοδικά, τότε και οι αλλαγές στις αντιλήψεις της ευρύτερης κοινωνίας δεν θα απέχουν και πολύ, ακολουθούμενες επίσης από αλλαγές στον Νόμο.



Το Έγγραφο του ΑΡΑ για την Παιδοφιλία

Τον Ιούλιο του 1998, η American Psychological Association (APA) δημοσίευσε ένα «επιστημονικό» έγγραφο στο περιοδικό Psychological Bulletin, το οικείο όργανό της.

Την τελευταία λέξη την χρησιμοποιώ προσεκτικά. Οι συγγραφείς, Bruce Rind, Phillip Tromovitch, και Robert Bauserman γράφουν μέσα στο άρθρο «A Meta-Analytic Examination of Assumed Properties of Child Sexual Abuse Using College Samples» , δηλώνοντας πως ανακάλυψαν, μέσω μιας «υστερο-ανάλυσης» των δεδομένων άλλων ερευνητών, πως οι επιζήσαντες μιας σεξουαλικής κακοποίησης (μερικές φορές δηλωμένης και ως αιμομιξίας) συχνά αισθάνονται καλά με το θέμα. Παρά τον φαινομενικά «unisex» τίτλο του, το έγγραφο εστιάζει κυρίως στους άνδρες, και ως επί το πλείστον χρόνια μετά από την κακοποίησή τους. Η εμπειρία των κοριτσιών αναφέρεται ως πολύ περισσότερο αρνητική για κάποιον λόγο, και στη συνέχεια παραγκωνίζεται από αυτό το ισχυρό πάνελ αρσενικών ερευνητών, ως θέμα ανάξιο πραγματικής έρευνας.

Φυσικά, οι μεγάλοι παιδόφιλοι «απολογητές» είναι εκστατικοί, και μπορείτε εύκολα να το βρείτε το προαναφερόμενο άρθρο σημειωμένο και αποσπασμένο από αυτούς, στο Διαδίκτυο. Ο Σύνδεσμος «The North American Man-Boy Love Association - NAMBLA» (Σύνδεσμος Αγάπης Ανδρός-Αγοριού Βορείου Αμερικής) έχει αναρτήσει λαμπρές κριτικές στο δικό του Ιστότοπο. Ο Κόμβος Παιδοφιλικών Πληροφοριών (Pedophile Information Exchange - PIE) είναι παρομοίως κατενθουσιασμένος. Το γεγονός πως πολλά παιδιά εμφανίζονται μέσα στην μελέτη να έχουν υποστεί ζημιά παραβλέπεται «ελαφρά τη καρδία», ή απλώς αναφέρεται με κατεβασμένους τόνους, ακόμα και από τους συγγραφείς. Στο κάτω-κάτω, αν έστω κάποιοι «επιζήσαντες» μπορούν να δουν την παιδική τους σεξουαλική εμπειρία κάτω από θετικό φως, το βάρος τότε προφανώς θα πέφτει πάνω σε εκείνους που δεν κατόρθωσαν να επιτύχουν αυτή την «ώριμη» προσαρμογή, ώστε να ενσωματώσουν στην ενήλικη ζωή τους αυτή την «ευκαιρία» που τους «δόθηκε». Πρόκειται για έναν κάπως εκλεπτυσμένο τρόπο να ρίχνουμε το φταίξιμο στο θύμα. Επίσης, δεν γίνεται κουβέντα για το υπονοούμενο πως, αφού οι γυναίκες είναι περισσότερο πιθανό να επηρεασθούν αρνητικά από την σεξουαλική κακοποίηση, αυτό θα σήμαινε πως πρέπει να είναι και κάπως λιγότερο «ώριμες» από τους άνδρες…

Οι συγγραφείς παραποιούν τα δανεισμένα δείγματά τους, με το να εξαιρούν εκείνα που περιέχουν τις περισσότερες ενδείξεις βλαβών καθώς και εκείνα τα δείγματα που δείχνουν τα μεγαλύτερα ποσοστά κακοποίησης στον γενικό πληθυσμό, αν και -έστω απρόθυμα- παραδέχονται ένα ποσοστό περίπου 18% (σχεδόν 1 στις 5) στις γυναίκες, και 11% στους άνδρες.

Παρά την παραδοχή τους πως είναι πάρα πολύ πιθανόν τα κορίτσια που έχουν υπάρξει «πρόθυμοι» σύντροφοι σε βίαιες σεξουαλικές σχέσεις να αναφέρουν αρνητικά συναισθήματα για αυτές, οι συγγραφείς έχουν εξαιρέσει αρκετές μελέτες οι οποίες δείχνουν συγκλονιστικά μεγάλα ποσοστά - σχεδόν το ήμισυ όλων των γυναικών - μόνο και μόνο επειδή οι μελέτες αυτές υπάγονται στην κατηγορία της παιδικής κακοποίησης που διαπράχθηκε «ηθελημένα»..

Τι, στ’ αλήθεια, σημαίνει «ηθελημένα», αν οι «πρόθυμοι» γυναικείοι συμμέτοχοι περιγράφουν τον εαυτόν τους στη συνέχεια να αισθάνεται βρώμικο και χρησιμοποιημένο; Υποψιάζομαι πολύ σοβαρά πως μάλλον σημαίνει «συγκαταβατικά», ακριβώς όπως ερμηνεύεται και σε τόσα άλλα πράγματα της σεξιστικής μας κοινωνίας. Αν μια γυναίκα (ή κορίτσι) δεν πει το «όχι» αρκετά δυνατά – ασχέτως αν βρίσκεται σε κατάσταση εκφοβισμού ή είναι αναίσθητη – εννοείται πως η σταθερή απάντηση στις ανδρικές σεξουαλικές απαιτήσεις είναι το «ναι». Έτσι λοιπόν, αν τολμήσει να κάνει το «λάθος» να μην αντισταθεί βίαια για να γλιτώσει από «μια τύχη χειρότερη από θάνατο» - ακόμα και με κίνδυνο της ζωής της, ακόμα με το ενδεχόμενο να εξαγριώσει ή να απογοητεύσει κάποιον γονέα ή μεγαλύτερο αδέλφι – τότε θεωρείται πως έχει «συναινέσει» στο σεξ. Ναι, ναι, εντάξει.

Όμως, είτε πρόκειται για 1 στις 5 γυναίκες, είτε για 1 στις 2, σε κάποιο επίπεδο αυτό δεν έχει νόημα. Εάν αυτό επηρεάζει τόσες πολλές γυναίκες, τότε τι μπορεί να σημαίνει στην οποιαδήποτε γυναίκα μια «φυσιολογική» προσαρμογή; Αν δεν έχετε οι ίδιες υποστεί σεξουαλική κακοποίηση ποτέ σας, τότε είναι πιθανό πολλές από τις φίλες σας να την έχουν υποστεί - αν οι μελέτες εκείνες είναι έστω μερικώς αληθινές – και οι εμπειρίες τους θα είχαν επηρεάσει την συμπεριφορά τους. Και ποιοι από εμάς δεν έχουν επηρεασθεί από την συμπεριφορά των στενών μας φίλων; Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που θέλησαν να ξεφορτωθούν όσες περισσότερες μπορούσαν από αυτές τις ντροπιαστικές κατηγορίες του καθεστώτος. Και η απλή μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε ήταν να δηλώσουν πως τα κριτήρια των μελετών αυτών περί πραγματικής «κακοποίησης» ήσαν «πολύ γενικά». Παρά την βλάβη που υφίσταντο οι γυναίκες. Σας φαίνεται κάπως σουρεαλιστικό αυτό; Σε μένα, ναι.

Οι συγγραφείς επίσης επιμένουν σθεναρά ότι, το γεγονός πως οι «επιζήσαντες» συχνά καταλήγουν σε παραγωγικές και καλά προσαρμοσμένες ζωές, αποτελεί απόδειξη πως ποτέ δεν είχαν στ’ αλήθεια βλαφθεί εξ αρχής. Τολμούμε άραγε να πούμε πως αυτό μοιάζει με συμφεροντολογία (αν θέλαμε να μιλήσουμε κάπως κυνικά); Δηλαδή, πώς ακριβώς μεταφράζεται ως «δεν έγινε δα καμία ζημιά» το γεγονός πως το 33% των αρρένων φαίνεται μετέπειτα να αισθάνεται αυτή την εμπειρία κακοποίησης ως αρνητική και ένας παραπλήσιος αριθμός εμφανίζεται αμφιταλαντευόμενος; Αυτό είναι λιγάκι σαν να λέμε πως, «αν μόνο ένας στους έξι παίκτες της Ρωσικής Ρουλέτας πεθαίνει πραγματικά, ε, δεν είναι δα και τόσο επικίνδυνο το παιχνίδι αυτό!» Ή, πως «το σπάσιμο του ποδιού δεν είναι πραγματική ζημιά, αφού στους περισσότερους ανθρώπους το τραύμα γιατρεύεται μια χαρά!»

Επίσης διακρίνουν ανάμεσα στο «συναινετικό» σεξ - ας πούμε με ένα 9χρονο παιδί – και τον μη-συναινετικό βιασμό. Τι παράξενο – το ίδιο παιδί, που δεν έχει νομικά το δικαίωμα να «συναινέσει» σε συμβόλαιο που περιλαμβάνει χρηματικά ποσά, ως δια μαγείας μεταμορφώνεται σε ένα πρόθυμο και ικανό (με την νομική σημασία) σύντροφο για τις ανάγκες του σεξ! Το γεγονός πως ο νυν Πρόεδρος του ΑΡΑ υπήρξε «πρόθυμος» συμμέτοχος σε μια σεξουαλική σχέση με ένα παιδεραστή σε αυτήν ακριβώς την ηλικία, είναι εντελώς συμπτωματικό. Ναι, σίγουρα. Όπως είναι παρομοίως σύμπτωση η αφαίρεση της «άνευ διαμαρτυρίας» παιδοφιλίας από το DSM-IV. Υποθέτω. Με άλλα λόγια, αν ένας παιδεραστής δεν αισθάνεται άσχημα καθώς σοδομίζει ένα βρέφος ή ένα μικρό παιδί, αντιθέτως, αισθάνεται μια χαρά για αυτό, τότε δεν πρόκειται για πραγματική ασθένεια. Τότε τι στα κομμάτια είναι;

Για να είμαστε ειλικρινείς, εγώ πιστεύω πως αυτοί οι τύποι ή έχουν ξεκάθαρα χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, ή έχουν ελαφρώς «σαλέψει». Ή κάτι χειρότερο. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη αίσθηση είναι πως τουλάχιστον δύο από τους συγγραφείς δηλώνουν μεγαλόφωνα σκεπτικιστές όταν πρόκειται για απωθημένες μνήμες των επιζώντων σεξουαλικής κακοποίησης – άλλο ένα γνώρισμα (ή ρητορική θέση) που συμπωματικά μοιράζονται με πολλούς καταδικασμένους παιδεραστές.

Έχουν δανείσει την υποστηρικτική φωνή τους σε τουλάχιστον μία συγκέντρωση παιδοφίλων και των υποστηρικτών τους στις Κάτω Χώρες – μια συγκέντρωση με συμμετοχή τεσσάρων (ναι, τεσσάρων, μετρημένων) μελών του τοπικού Τμήματος Ηθών, με στόχο τον εντοπισμό αυτών που (εσφαλμένα;) αντιλαμβάνονται ως «κακούς». Οι χορηγοί της συγκέντρωσης αυτής μιλούν με θερμά λόγια για αυτούς τους αγορο-απομυθοποιητές μας, και για τον Larry Constantine, τον κάποτε επιστήμονα Η/Υ, ψυχολόγο, μέλος του Δ.Σ. του περιοδικού «Πλέιμπόυ», και υποστηρικτή των ομαδικών γάμων, των «ανοιχτών» οικογενειών, της παιδικής πορνογραφίας, της σεξουαλικής ελευθερίας για τα παιδιά, και άλλες χαριτωμένες αντιλήψεις της δεκαετίας του ’70. Ο Larry είναι πολύ αγαπητός - και από τους ερωτύλους, και από τους παιδόφιλους – τους οποίους τοποθετεί ανάμεσα στους ήρωές μας.

Θα έλεγε κανείς πως θα είχαν λίγο φιλότιμο να ντρέπονται.

Δεν ντρέπονται.


Υ/Σ : Γεια σου ρε ανωνυμε , να χαίρεσαι το DSM-IV σου , και αν σε 20 χρόνια σου πηδήξουνε το παιδί (ευχομαι να μη συμβεί σε κανένα αυτό) , μη παρεξηγηθείς , γιατί στο DSM-VIII που θα έχει βγει τότε , μπορεί η παιδοφιλία να αναφέρεται ως ομαλή σεξουαλική επιλογή . Άντε γεια .