Σιγή ιχθύος για πολλές ημέρες (και πάλι) στο ιστολόγιό μου.Πιστεύω να ήταν η τελευταία φορά τόσο μεγάλης απουσίας...
Η Θεσσαλονίκη τις προηγούμενες ημέρες έζησε σε ρυθμούς Φεστιβάλ.Τώρα θα μου πείτε, καλά πόσοι το παρακολουθούν;Κι εγώ πίστευα ότι απευθύνεται σε περιορισμένο και συγκέκριμένο κοινό(κάποιας ηλικίας και ειδικών ενδιαφερόντων).
Το 2004 για πρώτη φορά(παρότι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονίκης) είχα την περίοδο του Νοεμβρίου αρκετό ελεύθερο χρόνο κι είπα,άντε μία φορά ας το τιμήσω.Πήρα "διαρκείας", είδα αρκετές ταινίες κι οι περισσότερες μου άφησαν πολύ θετική εντύπωση. Μια πικρία μου δημιουργήθηκε,όμως, συνάμα από τη συνειδητοποίηση της ένδειας των κινηματογραφικών αιθουσών και των καταστημάτων ενοικίασης από "φεστιβαλικές ταινίες" , από ταινίες ευρωπαϊκές,ασιατικές,λατινοαμερικάνικες...Δυστυχώς,το hollywood κι ο αμερικανισμός έχουν κυριαρχήσει κι επικρατήσει χάρη στις μεγάλες εταιρείες διανομής και χάρη στη διαφήμιση και στο χώρο του κινηματογράφου.Χρόνια τώρα(και προ της ενασόλησής μου με το φεστιβάλ) από "άποψη" αν θέλετε και μόνο δε βλέπω ποτέ αμερικάνικες ταινίες ή πολύ σπάνια αν τύχει και δω κάποια.(όπως δεν πίνω CocaCola,αλλά ΕΨΑ) Για να πω την αλήθεια οι ευρωπαϊκες ταινίες είναι πολυ περισσότερο ρεαλιστικές, πειστικότερες και πιο ανθρώπινες.Δεν είναι ταινίες που γνωρίζεις εξ'άρχής το τέλος. Τέλος πάντων , για να μην πολυλογώ ψειρίζοντας τα ίδια, τις προτιμώ και τις παρακολουθώ πολύ πιο ευχάριστα.
Η Θεσσαλονίκη κάποτε αριθμούσε πολλές κινηματογραφικές αίθουσες.Μία μία,μπροστά στα αμερικανόφερτα πολυσινεμά, άρχισαν να κλείνουν.Πλέον,μετριούνται στα δάχτυλα οι εναπομείναντες πραγματικοί κινηματογράφοι.Όχι,δεν είμαι εξ'αρχής προκατειλημμένος για τα πολυσινεμά,απλούστατα όμως,δε βρίσκω ποτέ τις ταινίες που θέλω να δω. Από εκεί έχουν δικαίωμα να παρελαύνουν μόνον οι αστέρες του Χόλυγουντ(άντε και καμιά ελληνική πού και πού,άντε και βία βία ένας Αλμοδόβαρ-σε απογευματινή προβολή) Δεν ξέρω αλήθεια τί συμβαίνει σε άλλες πόλεις,αλλά νομίζω πάνω κάτω τα ίδια...
Από το φετινό φεστιβάλ αποκόμισα για άλλη μια χρονιά την εντύπωση(που έγινε πλέον πεποίθηση) ότι υπάρχει πολύ μεγάλο κοινό που δεν περιορίζεται στα επαναλαμβανόμενα στενά και μονότονα μονοπάτια των καθοδηγητών σκηνοθετών του Χόλυγουντ. Περίπου 90.000 εισιτήρια σε 10 ημέρες (σημειωτέον ότι ένας μεγάλος αριθμός καρτών,προσκλήσεων κλπ. δεν περιλαμβάνεται) αν μη τι άλλο είναι θετικό σημάδι.Δεν υπήρχε προβολή από όσες ταινίες είδα(κάπου15-16) που να μην υπήρχαν καθισμένοι και στα σκαλοπάτια.
Και μιας και έπιασα το θέμα "κινηματογράφος", ας κλείσω με μία πεντάδα προτάσεων(από ταινίες που είδα πρόσφατα) προς θέαση:
1) Να δείτε οπωσδήποτε τις "Αθώες Φωνές". θα το βρείτε και σε dvd.Είναι εκπληκτικό
2)Από το φετινά του σινεμά,προτείνω ανεπιφύλακτα το "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι" και το "Volver"
3)Η πόλη του Θεού (δεν ξέρω ποιου Θεού :-) ) Υπάρχει σε dvd, όπως και η επόμενη
4)Κεντρικός σταθμός
5)Συνοριακό φυλάκιο (συμπαραγωγή Σερβίας, Κροατίας, Μακεδονίας, Βοσνίας, Σλοβενίας)Υποθέτω ότι θα βγει στον κινηματογράφο σύντομα
1 σχόλιο:
Φίλε Απόλλωνα, μιας και στα θρησκευτικά ζητήματα παρατηρείται μια σύμπλευση, αν όχι ταύτιση, των απόψεών μας, λαμβάνω ως αφορμή ένα κινηματογραφικό θέμα για να διαφωνήσουμε λίγο:
Ο κινηματογράφος ξεκίνησε, στις αρχές του 20ου αιώνα, όπως και οι υπόλοιπες τέχνες (στις δικές τους αντίστοιχες περιόδους αφετηρίας) ως μορφή ψυχαγωγίας. Εξέφραζε και αποτύπωνε γλαφυρά την ραγδαία πρόοδο της βιομηχανικής επανάστασης η οποία άλλαξε τη ζωή των ανθρώπων και δεν θα μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο στην καλλιτεχνική έκφραση και μάλιστα όχι μόνο στο περιεχόμενο αλλά και στη μορφή της.
Οι αμερικανοί, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι οι πρώτοι που συνέλαβαν και αξιοποίησαν την δυναμική αυτής της νέας μορφής έκφρασης. Ασφαλώς τίποτα δεν κινήθηκε στην ιστορία του ανθρώπου και ιδίως στην ιστορία του πολιτισμού χωρίς οικονομικό υπόβαθρο. Όμως η τέχνη, σε κάθε μορφή της, στηρίζεται στον οικονομικό παράγοντα και είναι προορισμένη να απευθύνεται σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων, αλλιώς δεν επιτυγχάνει το σκοπό της ως προηγμένη μορφή επικοινωνίας.
Η Αμερική μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν το Κραχ ήταν μια πολυμορφική και ετερόκλητη κοινωνία η οποία είχε το εύρος, την ανεκτικότητα αλλά και τη δυνατότητα να υποδεχθεί και να δώσει φωνή σε νέες σχολές σκέψης, ιδίως αν συγκριθεί με την καθημαγμένη, μετά τον πόλεμο, Ευρώπη.
Η άποψη που διατυπώνεις και βρίσκει, ομολογουμένως, πολλούς θιασώτες, σύμφωνα με την οποία ο «περιεκτικός», «ποιοτικός», «πλήρης υψηλών νοημάτων», «απέριττος» (τα εντός εισαγωγικών επίθετα είναι ενδεικτικά) ευρωπαϊκός κινηματογράφος υπερτερεί του ρηχού, ανόητου, ανούσιου κλπ αμερικανικού κινηματογράφου. Πρόκειται, όμως για έναν μεγάλο μύθο. Αγνοεί η άποψη αυτή ότι ο αμερικανικός κινηματογράφος υπηρετήθηκε κυρίως από ευρωπαίους ή ευρωπαϊκής καταγωγής δημιουργούς και καλλιτέχνες οι οποίοι βρήκαν στην Αμερική, χώρο, κοινό, ευκαιρίες και, ασφαλώς, κεφάλαια για να υλοποιήσουν τα κινηματογραφικά τους όνειρα. Ελάχιστοι κορυφαίοι δημιουργοί παρέμειναν στην Ευρώπη και εν φιλοξενήθηκαν, στο μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας τους, ακόμα και από το «επάρατο» Χόλυγουντ. Αγνοεί ότι ο αμερικανικός κινηματογράφος άνοιξε δρόμους στον τρόπο και την τεχνική κινηματογραφικής αφήγησης τους οποίους έσπευδε πάντοτε να ακολουθήσει η κατ’ αρχήν «ακατάδεκτή» Ευρώπη μόλις αποκτούσε την (οικονομική κυρίως) δυνατότητα. Αγνοεί, εν τέλει, ονόματα όπως ο Τσάρλυ Τσάπλιν, ο Χίτσκοκ, ο Φόρντ, ο Ουέλλς, ο Καζάν, ο Λιν, ο Σκορσέζε, ο Κιούμπρικ, ο Κόπολα, ο Λεόνε, ο Πάκουλα, ο Πόλακ, ο Γουίαρ (όχι αμερικανικής καταγωγής οι περισσότεροι) οι οποίοι έφτασαν την τέχνη αυτή σε επίπεδα τα οποία δεν πλησίασε, τις περσσότερες φορές, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος παρά την ασυλία που απολάμβανε λόγω του κλισέ ότι είναι λιτός αλλά βαθύτερα ουσιαστικός. Συμφωνώ ότι υπάρχουν αμερικανικές μπαρούφες όμως συναντά καείς πολύ περισσότερες ευρωπαϊκές μπαρούφες οι οποίες κάτω από το περιτύλιγμα της ασάφειας, της λιτότητας, της αφαιρετικότητας έχουν το απόλυτο τίποτα.
Σε κάθε περίπτωση, ο αμερικανικός κινηματογράφος, έχοντας πρόσβαση σε κοινό πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού, πετυχαίνει να καταστήσει περισσότερο κόσμο κοινωνό της μαγείας αυτής της τέχνης. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που παρακολούθησε το φεστιβάλ (το οποίο, κατά γενική ομολογία, χαρακτηρίστηκε από μετριότητα ταινιών) παρακολουθεί, σίγουρα, κατά κόρον αμερικανικό σινεμά. Η απήχηση και η δυναμική μιας ταινίας μετράται, άλλωστε, στην πορεία της στις αίθουσες και όχι στην παρουσία της στα φεστιβάλ. Και, απ’ ότι διάβασα, πολλές από τις ταινίες του φεστιβάλ δεν θα πάρουν καν διανομή…
Δημοσίευση σχολίου