Μια θεόπνευστη ιστοριούλα στην εγκεκριμένη μας Βίβλο. Την παραθέτω,όπως την παρουσιάζει στο βιβλίο του
"Το θέατρο της Σωτηρίας" ο
Μιχάλης Καλόπουλος.Θα διασκεδάσετε σίγουρα!
Ο Τωβίτ και ο ερωτύλος δαίμων Ασμοδαίος
Στην εγκεκριμένη απ’ την ιερά σύνοδο της Ελλάδος Βίβλο και στο βιβλίο του Τωβίτ, ενός Ιουδαίου της διασποράς, διαβάζουμε την εξής παράξενη, αλλά εντελώς "θεόπνευστη" ιστορία: Ένας Εβραίος ονόματι Ραγουήλ, ζούσε στην πόλη Ραγούς της Μηδίας και είχε μια κόρη που την έλεγαν Σάρα. Την άτυχη αυτή κόρη, έλεγαν πως: «την αγαπούσε ένας δαίμονας που έβλαπτε μόνο εκείνους που (ερωτικά) την πλησίαζαν» Τωβίτ 6.15.
Η δύστυχη κόρη: «είχε παντρευτεί εφτά άνδρες, αλλά ο Ασμοδαίος (όπως λεγόταν) το πονηρό δαιμόνιο, σκότωσε και τους εφτά που πλάγιασαν μαζί της». Οι δικοί της, εξαιρετικά στενοχωρημένοι, στην αρχή χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξη του δαίμονα, κατηγορούσαν την κόρη για το τραγικό τέλος των ανδρών της, λέγοντας: «Δεν καταλαβαίνεις ότι πνίγεις τους άνδρες σου». Τωβίτ 3.7-9. Η κοπέλα πικραμένη, πήρε την απόφαση να πεθάνει. Μέχρι που στην ζωή της εμφανίστηκε ένας ακόμα υποψήφιος γαμπρός, αυτή τη φορά, ο συγγενής της Τωβίας, ο γιός του Τωβίτ.
Ο Τωβίας ήταν Εβραίος απ’ την Γαλιλαία, που είχε έρθει στα μέρη τους, από την μακρινή Νινευή της Ασσυρίας, όπου ζούσε με τον πατέρα του Τωβίτ από τότε που ο Ασσύριος Σεναχηρείμ, τους είχε φέρει αιχμάλωτους από την Σαμάρεια της Παλαιστίνης. Είχε κάνει όλο αυτό το ταξίδι, για να ζητήσει κατ’ εντολή του πατέρα του, κάποιο παλιό χρέος, απ’ τον πατέρα της δαιμονο-παθούς κόρης. Στην διάρκεια όμως του ταξιδιού, βρέθηκε και συνταξίδεψε μαζί του, ένας παράξενος συνοδοιπόρος, ο Αζαρίας, που όμως, χωρίς ο Τωβίας, ο ήρωας μας να το γνωρίζει, επρόκειτο για τον ενσαρκωθέντα... αρχάγγελο Ραφαήλ!
Ο αρχάγγελος λοιπόν Ραφαήλ, ως άνθρωπος, με τ’ όνομα Αζαρίας, είχε αποστολή του να βοηθήσει τον νεαρό Τωβία, στην επικείμενη μάχη του με τον ερωτομανή δαίμονα. Έτσι, όταν κάποτε έφτασαν στον ποταμό Τίγρη της Μεσοποταμίας: «κατέβηκε ο Τωβίας στην όχθη να πλένει τα πόδια του, τότε ένα μεγάλο ψάρι πήδηξε και θέλησε να τον καταπιεί.(!) Ο άγγελος (Ραφαήλ ή Αζαρίας) του είπε: πιάσ’ το. Ο νεαρός (Τωβίας) έπιασε το ψάρι και το έβγαλε στην ξηρά. Τότε ο άγγελος του είπε: Άνοιξε το ψάρι και βγάλε του την καρδιά, το συκώτι και την χολή και φύλαξέ τα καλά. Ο Τωβίας έκανε όπως του είπε ο άγγελος, μετά έψησαν το (υπόλοιπο) ψάρι και το έφαγαν». Τωβίτ 6.5.
Μυστήριο παραμένει το πώς , ο ήρωας μας κατάφερε να βγάλει εντελώς μόνος του έξω από το νερό, ένα τόσο μεγάλο ψάρι, που ήταν ικανό να τον καταπιεί! Αλλά, και το πώς κατάφεραν να φάνε μόνοι τους ένα τόσο μεγάλο ψάρι! Βέβαια, αν θυμηθούμε, ότι τρεις άγγελοι έφαγαν ένα ολόκληρο μοσχάρι, όταν επισκέφθηκαν τον Αβραάμ, (Γεν.18.8) συμπεραίνουμε πως όταν οι άγγελοι πεζοπορούν, νοιώθουν ακόρεστη πείνα!
«Αργότερα καθ’ οδόν, ρώτησε ο Τωβίας τον άγγελο: αδελφέ μου Αζαρία, τί τα θέλουμε (γιατί φυλάξαμε) την καρδιά, το συκώτι και την χολή του ψαριού; Εκείνος του απάντησε: (ακολουθεί βιβλική συνταγή εξορκισμού!). Εάν κάποιον άνθρωπο ή γυναίκα (προσοχή... ο γελοίος διαχωρισμός δεν είναι δικός μου! Ο΄: τον ενοχλεί ένας δαίμονας ή πνεύμα πονηρό (ποιά άραγε η διαφορά;) πρέπει κάποιος να κάψει (Ο΄ να καπνίσει, να λιβανίσει) μπροστά του, την καρδιά και το συκώτι (του ψαριού!) και ο δαίμονας δεν θα τον ξαναενοχλήσει ποτέ πιά. Η δε χολή χρειάζεται στους ανθρώπους που έχουν λευκώματα (ιπποκρατικά γλαύκωση) στα μάτια, αν τα αλείψει μ’ αυτήν θα θεραπευτεί». Τωβίτ 6.6-9.
Στην συνέχειά της, η αφήγηση μας δείχνει, πως με τους θεόπνευστους ψαρο-καπνισμούς του αγγέλου Ραφαήλ, η κοπέλα πράγματι απαλλάχθηκε απ’ τον ερωτύλο δαίμονα και έγινε τελικά γυναίκα του Τωβία: «Και ότε ηθέλησαν (οι νεόνυμφοι Σάρα και Τωβίας) να κοιμηθούν, έλαβε ο Τωβίας το ήπαρ και την καρδίαν του ιχθύος εκ του βαλαντίου και έθεσεν αυτά επί του θυμιάματος και η οσμή του ιχθύος εκώλυσεν (εμπόδισε) το δαιμόνιο». Αποτέλεσμα; «Απέδρασεν (το δαιμόνιο) εις τα μέρη της άνω Αιγύπτου (...ξέρουν και που πήγε!) και βαδίσας (...!) ο Ραφαήλ συνεπόδισε αυτό εκεί και επέδεσε αυτό παραχρήμα» Τωβίτ(S) 8.1-3... Προσέξτε... πολύ ορθά ο Ραφαήλ, δεν πέταξε, αλλά βάδισε μέχρι την Αίγυπτο, επειδή ήταν ενσαρκωμένος (στον άνθρωπο Αζαρία) δεν του επιτρεπόταν να πετάξει!
Εντυπωσιακό, επιτέλους... μια δαιμονολογία με αξιόλογη δράση!
Όπως καταλαβαίνετε, θα διασκεδάσουμε αρκετά γιατί ο συγκεκριμένος βιβλικός συγγραφέας, δεν ενδιαφέρεται καθόλου να διατηρήσει κάποιο μέτρο στις δαιμονολογίες του! Έτσι το δαιμόνιο Ασμοδαίος, αν και ουράνιας καταγωγής, όχι μόνο διαθέτει ακόρεστη ανθρώπινη σεξουαλικότητα, αλλά ξορκίζεται με ψαρο-καπνισμούς λες και πρόκειται για ενοχλητικό έντομο!
Μάλιστα, το εξορκισμένο πνεύμα, ανικανοποίητο σεξουαλικά, δεν επιστρέφει ντροπιασμένο κάπου στο άθλιο ουράνιο κρησφύγετό του... για να τελειώνει γρήγορα και το βιβλικό ηλιθιογράφημα... αλλά ο ανεκδιήγητος βιβλικός αυτός συγγραφέας, μετά τον ψαρο-καπνο-ξορκισμό, προσθέτει με ύφος ειδικού, διάφορες σπιρτόζικες λεπτομέρειες, για την συμπεριφορά του δαίμονα!
Ο γυναικάς λοιπόν δαίμονας Ασμοδαίος! Ο ερωτοχτυπημένος αυτός δαίμονας, είχε ένα συντριπτικό πλεονέκτημα απέναντι στους άνδρες αντεραστές του... αυτός ερωτευμένος, αέρινος και διεισδυτικός, βρισκόταν μονίμως θρονιασμένος μέσα στο αντικείμενο του πόθου του, μέσα στο σώμα της αγαπημένης Σάρας... σαν το σκουλήκι μεσ’ το μήλο!
Το μόνο που μπορούσε να τον ξετρυπώσει από την τρισευτυχισμένη αυτή κατάσταση, ήταν αυτή η καταραμένη η ανυπόφορη ψαροκαπνίλα! Όταν τον λιβάνισαν με ψαρίλα αυτή λέει πρώτα τον έκανε να... "κολλάει" (ο επιστημονικός όρος είναι… ψαροκαπνιστική δυσκαμψία... πρόκειται για συνηθισμένη αντίδραση δαιμόνων, σε εξαιρετικά δυσάρεστες οσμές!)... Όμως ένας δαίμονας, δεν το βάζει εύκολα κάτω, έτσι παρά το "κόλλημά" του, δίνει μιά... και εκτινάσσεται λέει με ένα δαιμονισμένο άλμα, από την Συρία που βρισκόταν, κάπου στην Άνω Αίγυπτο, δηλαδή τουλάχιστον... 1800 χιλιόμετρα μακριά!
Δυστυχώς όμως, για τον φιλήδονο, σαλταδόρο Ασμοδαίο, τη σκηνή παρακολουθούσε ο ταχύτερος δαιμονοκυνηγός του ουρανού, ο αρχάγγελος Ραφαήλ! Αυτός για να μην προδώσει την κρυφή ιδιότητά του, συγκρατήθηκε και δεν πέταξε, αλλά «βαδίσας» όρμησε ξωπίσω του! Βέβαια σαν άγγελος που ήταν, βάδιζε... κάπως γρήγορα... ας πούμε κάτι σαν... τον υπηρέτη του Μινχάουζεν! Ο λαγοπόδαρος λοιπόν Αζαρίας, οσφραινόμενος σαν λαγωνικό στον αέρα, την ψαροκαπνίλα που άφησε πίσω του ο κακός συνάδελφός του, εντόπισε γρήγορα τον γυναικά Ασμοδαίο, κάπου στην Άνω Αίγυπτο.
Ο αδιόρθωτος χαδιάρης δαίμονας κι εκεί λέει γλυκοκοιτούσε μελαψές Βεδουίνες, που έσκυβαν να βγάλουν νερό από κάποιο πηγάδι σε μια όαση της Άνω Αιγύπτου! Έπεσε λοιπόν πάνω του... και μετά από σύντομη πάλη, μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης που μόνο άγγελοι μπορούσαν να παρακολουθήσουν, τον "έδεσε" χειροπόδαρα! Η κερκίδα των ασπροφορεμένων αγγέλων, ξέσπασε σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα, (κατά πως λέει αλλού και η Βίβλος: «πάντες οι άγγελοι του θεού αλάλαζαν από χαρά» (Ιώβ 38.7) ενώ οι μαυροντυμένοι αντίπαλοί τους, ξέσπασαν σε βρισιές και αναθεματισμούς! Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς έδειξαν τον κακό χαρακτήρα τους κάνοντας και... άσεμνες χειρονομίες
Δυστυχώς οι διασκεδαστικές αυτές βιβλικές λεπτομέρειες τελειώνουν κάπου εδώ κι έτσι απ’ το θεόπνευστο αυτό βιβλικό κώμιξ, δεν θα μάθουμε ποτέ... αν ο Ραφαήλ άφησε δεμένο στην Αίγυπτο τον Ασμοδαίο, κάτω από κάποια χουρμαδιά, αν τον έκλεισε σε ειδικό ουράνιο δεσμωτήριο (με άσεμνες φωτογραφίες γυναικών στους τοίχους για να παρηγορείται!), ή αν τον μετέφερε ξανά πίσω στην Συρία, για να υποφέρει, βλέποντας ανήμπορος και δεμένος την αγαπημένη του Σάρα, να απολαμβάνει ανενόχλητη πια τις γήινες χαρές του γάμου της, με τον νεαρό Τωβία, που τον νίκησε με ένα απλό θυμιατήρι, γεμάτο από τα ξεραμένα σπλάχνα του δαιμονο-διωκτικού ψαριού!
Ναι, το σατιρίζουμε λίγο παραπάνω, για να αντέξουμε το απελπιστικά χαμηλό επίπεδο της θρησκευτικής παράνοιας και να τονίσουμε καλύτερα το καταγέλαστο του πράγματος, αν και δεν αμφιβάλλω καθόλου πως το κείμενο αυτό και από μόνο του, είναι εξαιρετικά γελοίο!
Ακόμα και σε όσους έκαναν συνήθειά τους, να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις θεολογικές ασυναρτησίες, έντονη απορία προκαλούν, απλές ερωτήσεις όπως: που ήταν ο τόσο πετυχημένος δαιμονοκυνηγός, ο αεικίνητος άγγελος Ραφαήλ, όταν οι πρώτοι σεξομανείς δαίμονες: «οι γιοι του θεού είδαν τις θυγατέρες των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίες (σεξουαλικά θελκτικές!) και έλαβαν εξ αυτών για γυναίκες όσες διάλεξαν»; Γέν.6.2.
Γιατί οι εξίσου αθώες εκείνες γυναίκες, απλά θύματα της διεστραμμένης ερωτικής διάθεσης «των υιών του θεού», πλήρωσαν τον αφύσικο έρωτα των αγγέλων, με την ζωή τους στον κατακλυσμό... ενώ στο βιβλίο του Τωβίτ, η Σάρα απαλλάσσεται από κάθε παρόμοια μομφή, αν και για χάρη της ο ερωτευμένος μαζί της δαίμονας Ασμοδαίος, σκότωσε ήδη εφτά αθώα παλικάρια;
Αλήθεια, πώς έμαθε τελικά ο Τωβίτ, ο Εβραίος συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου, ότι ο καπνιστός δαίμονας μόλις "ξεκόλλησε", απ’ την Σάρα, κατέφυγε στην Άνω Αίγυπτο; Του αφηγήθηκε όλες αυτές τις λεπτομέρειες το βράδυ γύρω απ’ την φωτιά, ο εκδικητής δαιμόνων, ο άγγελος Ραφαήλ; Τελικά, είναι αυτό βιβλίο θεού, ή μήπως έχουμε χαθεί στις ασυναρτησίες κάποιων γελοίων αναγνωσμάτων, αρχαίας θεολογικό-σεξουαλικής ψυχαγωγίας!
Δυστυχώς όμως, η κατάσταση είναι σοβαρή και δεν θα βγάλουμε άκρη μόνο με χαλαρή σάτιρα. Γι’ αυτό με κουράγιο και προσοχή στη λεπτομέρεια, πρέπει να επανέλθουμε στην κριτική αναμόχλευση του θεολογικού αυτού βούρκου.
Δυστυχώς πρέπει να παραδεχθούμε, πως όταν τα πλέον ηλίθια ψέματα, είναι γραμμένα στη Βίβλο, αποκτούν αυτόματα ένα αδιαπραγμάτευτο φωτοστέφανο. Όμως και μόνο η απλή ύπαρξη του βιβλίου του Τωβίτ στην εγκεκριμένη από τον θεό Βίβλο, (παρακαλώ να το διαβάσετε και να γελάσετε ή να κλάψετε με θαρραλέα αποδοχή της άγνοιας που μέχρι χτες ονομάζαμε πίστη) έπρεπε να αναγκάσει τους αξιοπρεπείς ανθρώπους των τελευταίων τουλάχιστον αιώνων, να προσέξουν καλύτερα την Ιουδαιο-χριστιανική Βίβλο. Και επιτέλους, αφού δεν έγινε ούτε τους τελευταίους αιώνες, ας το κάνουμε εμείς σήμερα!
Δεν είναι λοιπόν φανερό, ότι και μόνο απ’ το βιβλίο του Τωβίτ, προκύπτει ατόφιος ολόκληρος ο κόσμος της τυπικής μαγείας; Δεν αποδέχεται εδώ η ίδια η Βίβλος, την ουσία της χειρότερης δεισιδαιμονίας, παρουσιάζοντας ανθρώπους να δέχονται επίθεση (και μάλιστα σεξουαλική) από τους δαίμονες; Δεν παραδέχεται ως λειτουργικούς, γελοίους μηχανισμούς κατάμαυρης μαγείας και εξορκισμών, με παράξενα υλικά (εδώ καπνιστό γουλιανό!) που λύνουν ανθρώπους και δένουν δαίμονες;
Με την βιβλική αυτή ιστορία δεν νομιμοποιείται ο κάθε οπαδός της Βίβλου να πιστεύει, ότι υπάρχουν δαίμονες που μπορούν με το παραπάνω να ερωτευτούν γυναίκες, αλλά και να σκοτώσουν αθώους αντεραστές από σεξουαλική ζήλια; Αυτές δεν είναι και οι βασικές θέσεις της καθεαυτού μαγείας; Δεν είναι όλα αυτά στο κέντρο της αρχαίας παγκόσμιας δεισιδαιμονο-μαγείας; Δεν αποτελούν όλα αυτά, τα χειρότερα όρια θρησκευτικής πλάνης;
Γελοία καταγωγή πρέπει να έχει και η ιδέα του καπνιστού δαίμονα!
Αλήθεια αναρωτηθήκατε έστω και μια στιγμή, γιατί καπνίζουν τον δαίμονα οι δαιμονολόγοι της Βίβλου; Η απάντηση είναι απλή, διότι στην εποχή τους, ο υποκαπνισμός ήταν πράγματι μια εντυπωσιακή μέθοδος επίτευξης λυτρωτικών και θηρευτικών αποτελεσμάτων: «το κάπνισμα χρησιμοποιείται σε ειδικές κυνηγετικές περιστάσεις, προς εξαναγκασμό εξόδου από τα κοιλώματα δένδρων βράχων ή υπόγειας κρύπτης των θηραμάτων. Το κάπνισμα αυτό προκαλείται δια της καύσεως ξηρών χόρτων και θείου»... Επίσης: «το κάπνισμα ή υποκαπνισμός των φυτών καταπολεμούσε τα παράσιτα. Στην ανθοκομία ο υποκαπνισμός ήταν συχνότατος. Καίγοντας δηλητηριώδη σκευάσματα τα βλαβερά παράσιτα έπεφταν νεκρά ασφυκτιώντας» ... Να λοιπόν γιατί «το κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες, ήταν συνηθισμένο μαγικό μέσον εκδίωξης δαιμόνων και θεραπείας ασθενειών των καθυστερημένων λαών».
Η απίθανη αυτή ιστορία, με κάθε σοβαρότητα έχει και συνέχεια! Όταν επέστρεψε τελικά στο πατρικό του ο Τωβίας, έτριψε με την χολή του ψαριού τα μάτια, του επί οκταετία τυφλού πατέρα του από «λεύκωμα» (γλαύκωμα) «και ενεφύσησεν εις τους οφθαλμούς αυτού και επέβαλεν το φάρμακο έπ’ αυτόν και απέδωκεν (ιατρεύθη)». Τωβίτ(S) 8.1-3. «Και επέχρισε την χολήν επί τους οφθαλμούς αυτού και διέτριψεν αυτούς και ελεπίσθη(σαν) απ’ αυτού τα λευκώματα». Τωβίτ 11.12.
Τότε ο Αζαρίας ο άγγελος, τους κάλεσε ιδιαιτέρως και τους αποκαλύφθηκε: «εγώ είμαι ο Ραφαήλ εις εκ των επτά αγγέλων, που ενώπιον του θεού παρουσιάζονται. Τότε ταράχθηκαν και προσκύνησαν (ο άγγελος συνέχισε δικαιολογούμενος για τον ρόλο του Αζαρία) όλο τον καιρό που ήμουν μαζί σας, δεν έτρωγα τίποτα, ούτε έπινα, αλλά εσείς με βλέπατε (να τρώω και να πίνω!) σαν σε όραμα. Τώρα λοιπόν γράψτε πάντα ταύτα τα συμβάντα και ευχαριστήστε τον θεό, γιατί εγώ, ιδού αναβαίνω προς τον αποστείλαντά με, και ανέβη (ανελήφθη)». Τωβίτ 12.15-20. Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Η στιγμή του αποχαιρετισμού πρέπει να ήταν εξαιρετικά συγκινητική!
Ο ήρωάς μας ο Τωβίτ, δακρυσμένος κουνούσε το χέρι του στον ευεργέτη του άγγελο καθώς αυτός... ανέπτυσσε ταχύτητα διαφυγής απ’ την γήινη βαρύτητα. Όμως... τα φίδια της ανησυχίας άρχισαν ήδη να τον ζώνουν. Ξέχασε βλέπετε να ρωτήσει τον καλό αυτόν άγγελο, αν υπάρχει περίπτωση να ξαναεπιστρέψει ο βρωμο-γυναικάς ο Ασμοδαίος! Αναρωτιόταν ήδη, μήπως έπρεπε να κρατήσει λίγο ψαρόνεφρο, για να κάψει στα μούτρα του λιγούρη δαίμονα, έτσι και επανεμφανιστεί γλυκοκοιτώντας ξανά την γυναίκα του, που άλλωστε... ήταν και παλιό του αίσθημα!
Καθώς έβλεπε τον άγγελο να ανεβαίνει στον ουρανό, αισθάνθηκε απελπιστικά μόνος. Τί θα κάνει αν ο Ασμοδαίος εμφανιστεί αργότερα, ορεξάτος και ξαναμμένος, ορεγόμενος τις κόρες του ή αργότερα τις νύφες του; Μαύρες σκέψεις του κατέστρεφαν την ευτυχία, καθώς συνειδητοποιούσε ότι δεν έκανε αρκετές ερωτήσεις για το μέλλον! Τί θα καπνίσει στο θυμιατό του, τώρα που δεν έχει άλλα απ’ τα θαυματουργά σπλάχνα ψαριού; Μήπως πρέπει να πεταχτεί εγκαίρως μέχρι τον ποταμό Τίγρη, να ψαρέψει κανέναν θαυματουργό γουλιανό, για να έχει καλού κακού λίγο ψαρόνεφρο στην άκρη.. αχρείαστο να είναι; Μήπως πρέπει να διδάξει την δαιμονοδιωκτική αυτήν μέθοδο και σε άλλους;
Ερωτήσεις, που δεν σκέφτηκε να υποβάλει εγκαίρως, του κατέστρεφαν την χαρά του αποχωρισμού! Αχ, πόσο ποιοτικότερη θα ήταν η ζωή μας, αν οι άγγελοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να επιστρέφουν τόσο γρήγορα στους ουρανούς;
Αλήθεια, μόνο τα σπλάχνα ψαριού ξορκίζουν δαίμονες, ή μήπως κι άλλες δύσοσμες ουσίες, ξορκίζουν (θεραπεύουν) κι άλλες μορφές δαιμονισμένων; Άραγε μόνο ο Ραφαήλ δένει δαίμονες, ή κι άλλοι άγγελοι τα καταφέρνουν εξίσου καλά; Άραγε μόνο ο Ασμοδαίος κυνηγάει γυναίκες ή υπάρχουν κι άλλοι ηδονοβλεψίες δαίμονες; Μήπως θα ήταν σκόπιμο, να καπνίζουμε προληπτικά λίγα σπλάχνα ψαριού, για να αποτρέπουμε τον κάθε σεξουαλικά ξεσηκωμένο "Ασμοδαίο" να πλησιάσει αόρατος καθώς είναι, απαρατήρητος τα κορίτσια μας;!
Μήπως ένα άρωμα... από ψαρόσουπα γουλιανού, είναι αποτελεσματική προστασία για τα κορίτσια μας; Τί συμβαίνει με τ’ αγόρια μας; Μήπως υπάρχουν και γι αυτά ανάλογοι ερωτομανείς δαίμονες; Και τί ψάρι πρέπει να βρούμε γι’ αυτούς; Μήπως υπάρχουν γυναικόσχημοι δαίμονες που ειδικεύονται στους μοναχικούς οδοιπόρους; Στους ασθενείς; Στους ηλικιωμένους; Πόσες απ’ τις υπόλοιπες ταλαιπωρίες της ψυχής και του σώματός μας, οφείλονται άραγε σε δαίμονες... μήπως όλες; Μήπως;
Αν οι παραπάνω ερωτήσεις σας φαίνονται υπερβολικές, τότε δεν έχετε παρά να κάνε κάτι, που δεν κάνατε ποτέ σας... να διαβάσετε επιτέλους τις περιπέτειες του Τωβίτ στην δική σας Βίβλο! Και επιτέλους ρωτήστε κάποιον πνευματικό της εμπιστοσύνης σας: ισχύουν οι δαιμονο-ηλιθιότητες αυτού του βιβλίου, ή μήπως καταργήθηκαν; Αν καταργήθηκαν, τότε γιατί εξακολουθεί αυτό το δαιμονο-μαγικό βιβλίο (του Τωβίτ) να βρίσκεται μέσα στην Βίβλο;
Ποιος αμφιβάλει λοιπόν, ότι τέτοια αναγνώσματα, όπως ο βιβλικός Τωβίτ, αργά αλλά σταθερά, συντηρούσαν για αιώνες το ψιλοβρόχι της δεισιδαιμονίας, αρχικά στα μυαλά των φιλεύσεβων Ιουδαίων και αργότερα, μέσα απ’ τον Ιουδαιο-χριστιανισμό προκάλεσαν την μαύρη δαιμονο-καταιγίδα του μεσαίωνα;
Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη και δεν τα υιοθέτησε ο Χριστιανισμός. Δεν είναι καθόλου έτσι και θα το δούμε στην συνέχεια. Επί του παρόντος, δείτε τι λένε για τις δαιμονολογίες του Τωβίτ δυο απ’ τους μεγαλύτερους πατέρες της εκκλησίας.
Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό απόρριψης του Τωβίτ και του δαίμονα Ασμοδαίου, ο Ιωάννης Χρυσόστομος γράφει: «Τωβίτ καλείται το βιβλίο, επειδή την περί αυτού ιστορία (όχι παραμύθι) περιέχει. Στα Εκβάτανα δε υπήρχε η θυγατέρα του Ραγουήλ ονόματι Σάρα. Ταύτην ουκ επέτρεπεν γαμηθήναι ο δαίμων Ασμοδαίος και επτά (παλικάρια) λαβόντες αυτήν απέκτηνε»... Και τελειώνοντας την περίληψη του βιβλίου παραδέχεται: «Το ήπαρ και η καρδιά (του ιχθύος) θυμιώμενα θα διώξουν τον δαίμονα. Η δε χολή θα καθαρίσει τα λευκώματα». Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνει και ο επονομαζόμενος "Μέγας" Αθανάσιος ο θεολόγος, αυτός που συνέταξε το περιεχόμενο της Κυριακής λειτουργίας και στο «κατά Ελλήνων» βιβλίο του κατέκρινε τις δεισιδαιμονίες... των Ελλήνων!
Μάλιστα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ξεπέρασε κατά πολύ τον οποιονδήποτε βιβλικό Τωβίτ, αφού συνέταξε δικούς του εξορκισμούς δαιμόνων, που μέχρι σήμερα αποτελούν το επίσημο κείμενο εξορκισμών της εκκλησίας! Αναφερόμενος δε στην περίπτωση του Τωβίτ επιβεβαιώνει ότι: «τον Τωβίτ ομματώσας και το φως αυτού χαρισάμενος»! Παραδέχεται λοιπόν άμεσα ως αληθινή, όχι μόνο την ύπαρξη του σεξουαλικού δαίμονα Ασμοδαίου, αλλά και την θεραπεία της οφθαλμικής πάθησης (λεύκωμα) με την επάλειψη εντοσθίων ψαριού!
Αλήθεια πότε έζησε ο Τωβίτ ο συγγραφέας αυτού του παράξενου βιβλίου; Στο ίδιο το βιβλίο διαβάζουμε: «εγώ ο Τωβίτ οδηγήθηκα αιχμάλωτος στην Νινευή την εποχή του Ενεμερσσάρου (Σαλμανάσαρου Ε΄ 762-722 π.Χ.) ο οποίος με διόρισε προμηθευτή του (ότι κι αυτός σχετίζεται με τα τρόφιμα και την βασιλική κουζίνα, δεν πρέπει να θεωρηθεί... παρά καθαρή σύμπτωση). Όταν πέθανε ο Ενεμερσσάρος τον διαδέχθηκε ο Σενναχηρίμ (704-681)». Τωβίτ 1.10-15.
Κατά την εσωτερική μαρτυρία του βιβλίου λοιπόν, ο συγγραφέας έζησε τον έβδομο αιώνα π.Χ. Κατά τους ειδικούς, που συνεκτιμούν το συγγραφικό ύφος, τους εξελληνισμένους όρους και το γενικώτερο εκφραστικό ύφος, το βιβλίο είναι ξαναγραμμένο πολύ αργότερα: «Το βιβλίο (του Τωβίτ) εγράφη πρωτοτύπως εβραϊστί ή αραμαϊστί, δια να δείξει πως ο θεός επιτρέπει μεν τις δοκιμασίες των ευσεβών ανθρώπων, δεν εγκαταλείπει όμως αυτούς, αλλά και εν τη παρούση ζωή ανταμείβει την αρετή αυτών... Πότε ακριβώς και υπό τίνος εγράφη, δεν δύναται τις να είπει, ειμή μόνο ότι τούτο εγράφη (το ορθότερο είναι ξαναγράφτηκε) από τις αρχές του Γ΄ μέχρι το τέλος του Β΄ προ Χριστού αιώνος» Άρα η αντιγραφή του τοποθετείται τουλάχιστον από το 300 π.Χ. και εντεύθεν.
Βέβαια οι ευφυέστατοι διαχειριστές των "ιερών" αυτών κειμένων, για να απαλλαγούν από τα ενοχλητικά φορτία φανερής μαγείας, που ενίοτε περιείχαν, εφηύραν τον όρο «δευτεροκανονικά» (!) και: «μόνο αναγιγνωσκόμενα στους κατηχουμένους».Δεν γνωρίζω αν μ’ αυτό το εφεύρημα, κατάφεραν να αποτρέψουν τις ερωτήσεις, ή ο φόβος και η άγνοια που βασίλευε ανάμεσα στους πιστούς των περασμένων αιώνων, ήταν αρκετά να εξασφαλίσουν την αδιατάρακτη παρουσία τέτοιων κειμένων στον βιβλικό κώδικα! Γνωρίζω μόνο, ότι σήμερα που η υποτυπώδης κριτική σκέψη και οι βασικές ελευθερίες έκφρασης επανεδραιώνονται, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον έως διασκεδαστικό, αν κάποιος προσπαθούσε να μας εξηγήσει, τί θα πει... δευτεροκανονική θεοπνευστία!
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, η συμμετοχή του καθαρά δαιμονολογικού βιβλίου Τωβίτ, στον κανόνα της Π. Διαθήκης δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Η ύπαρξη του βιβλίου Τωβίτ στον κανόνα της Βίβλου, μας αποκαλύπτει κάτι σημαντικό. Υπήρχε μια χονδροειδής δαιμονολογική και μαγο-θεραπευτική πτυχή του Ιουδαϊσμού, που για κάποιους λόγους αφαιρέθηκε ή επικαλύφθηκε προσεκτικά στα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη εκβάλλει ασταμάτητα δαίμονες, ο συσχετισμός της συμπεριφοράς του με το βιβλίο του Τωβίτ είναι αναπόφευκτος! Το απολύτως δαιμονολογικό, κείμενο του «Τωβίτ», θέτει λοιπόν μια σειρά από σημαντικές ερωτήσεις σε όποιον θέλει να εξετάσει την δαιμονοδιωκτική συμπεριφορά του Ιησού.
Η κεντρική μας ερώτηση είναι: Γιατί εκβάλλει δαίμονες ο Ιησούς;
Είναι με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο ο συνεχιστής του δαιμονοδιωκτικού πνεύματος του Τωβίτ; Ενώ ο Ιησούς εκβάλλει συνεχώς δαίμονες, γιατί στην υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη, εκτός από την περίπτωση του Τωβίτ και ελάχιστων ακόμα εξαιρέσεων, μια τέτοια δαιμονοδιωκτική πρακτική σχεδόν απουσιάζει από τους παλαιοδιαθηκικούς θεραπευτές; Υπήρξε άραγε, στους προχριστιανικούς χρόνους, μια ξαφνική στροφή της ιουδαϊκής θεολογίας προς την δαιμονοδιωκτική θεραπευτική... ή μήπως όλες αυτές οι δαιμονολογικές περιγραφές αν και ελάχιστες σε ολόκληρη την Π. Διαθήκη, μαρτυρούν μια επιμελώς κρυμμένη πλευρά της βιβλικής δαιμονολογίας;
Μια προσεκτικότερη ματιά στα αρχεία αυτής της βιβλικής θρησκείας, θα μας βοηθήσει να διαμορφώσουμε άποψη, για το ενδεχόμενο μιας άλλης εντελώς διαφορετικής προέλευσης του δαιμονο-θεραπευτικού Χριστιανισμού και να ανακαλύψουμε μια νέα βάση αξιολόγησης των λόγων και των έργων του ανθρώπου, που ενσάρκωσε με τόση επιτυχία τον κεντρικό ήρωα της Καινής Διαθήκης.
Το θέατρο της Σωτηρίας, Μ.Καλόπουλος (σελ.218 επ.)
